مسئول کاروان می گفت: پیکر شهدا را برای تشیع می بردن نزدیک خرم آباد دیدم جلو یکی از این تریلی ها شلوغ شده، آمدم جلو دیدم یه دختر شهید جلو تریلی دراز کشیده، گفتم: چی شده؟ گقتن: هیچی این دختر خانوم اسم باباشو رو این تابوتا دیده گفته: تا بابامو نبینم نمی زارم رد بشین.
چادرانه: چه زیرکانه در مقابل توطئه های کاخ سفید کاخ سیاه خودت را بنا کرده ای، نگفته بودی اهل سیاستی!
خانم موسوی یکی از پرستاران دوران دفاع مقدس، یکی از خاطراتش را این چنین روایت می کند: یادم می آید یک روز که در بیمارستان بودیم، حمله شدیدی صورت گرفته بود. به طوری که از بیمارستان های صحرایی هم مجروحان زیادی را به بیمارستان ما منتقل می کردند. اوضاع مجروحین به شدت وخیم بود. در بین همه ی آن ها، وضع یکیشان خیلی بدتر از بقیه بود. رگ هایش پاره پاره شده بود و با این که سعی کرده بودند زخم هایش را ببندند، ولی خون ریزی شدیدی داشت .
اتل متل یه بازی
بازی یی بچه گونه
از آقاجون نشسته
تا کوچولوی خونه
اول عمو نشسته
بعد زن عمه فریده
بعد مامان و آقاجون
بعد بابا و سعیده
فاطمه زمانی هم که برای کمک به مجروحان می رفت حجابش کامل بود.
دستش دستکش می گذاشت تا تماس کمتری با نامحرم داشته باشد.
توی کیفش همیشه مقنعه وجوراب اضافه بود! اینها را به عنوان هدیه
اتل متل راحله
اخموی بی حوصله
مامان چرا گفت بگیر
از پدرت فاصله
دلش هزار تا راه رفت
بابا خسته کاره؟
مامان چرا اینو گفت؟
بابا دوسش نداره؟
محمد هم به خاطر درسش و هم برای خطش معروف شده بود. اسمش
سر زبان ها افتاده بود. خیلی از بچه های مدرسه دوست داشتند با او دوست
بشوند. دور و برش همیشه شلوغ بود.
اتل متل یه بابا
که اون قدیم قدیما
حسرتشو می خوردند
تمومی بچه ها
اتل متل یه دختر
دردونه ی باباش بود
هرجا که باباش می رفت
دخترش هم باهاش بود
آمده بود مرخصی. داشتیم درباره ی منطقه حرف می زدیم. لابه لای صحبت گفتم:
«کاش می شد من هم به همراهت به جبه بیام!»حرف دلم را زده بودم.
لبخندی زد و پاسخی داد که قانع کرد. گفت:«هیچ می دانی سیاهی چادر تو از سرخی خون من کوبنده تر است؟!
همین که حجابت را رعایت کنی٬مبارزه ات را انجام دادی.»
کاش با تو بودم٬ص۴۲٬به روایت از همسر شهید محمدرضا نظافت
